Budowa defibrylatora
Typowy defibrylator składa się z dwóch elektrod oraz jednostki centralnej. Jednostka centralna, zależnie od producenta oraz klasy urządzenia, może znacznie różnić się wyglądem oraz funkcjami:
wielofunkcyjne defibrylatory z dużymi wyświetlaczami, umożliwiającymi odczytywanie przez zespół ratunkowy kolejnych parametrów mierzonych przez urządzenie (EKG, temperatura ciała, ciśnienie tętnicze, saturacja, itp.);
defibrylatory posiadające wyświetlacz jedynie w celu wyświetlenia zapisu EKG;
defibrylatory typu AED ? przeznaczone do użytku ratującego, posiadającego jedynie elementarne przeszkolenie. AED sam analizuje EKG poszkodowanego i wykrywa, kiedy defibrylacja jest wskazana. Najnowsze urządzenia wykorzystują metodę dwufazową, która automatycznie dopasowuje parametry wstrząsu do potrzeb pacjenta. Jeśli pierwszy wstrząs nie przywróci akcji serca, urządzenie podaje następne wstrząsy, zgodnie z zaprogramowaną sekwencją (od 150 J do 360 J). Zwiększa to szanse na uratowanie pacjenta.
Urządzenia tego typu posiadają dwa główne typy elektrod:
elektrody typu "łyżki", wymagające przyłożenia ich przez ratownika;
elektrody przyklejane, nie wymagające innych działań.
Okres ważności elektrod to zwykle 12-36 miesięcy. Okres ważności baterii w urządzeniach AED to 12-60 miesięcy.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Defibrylator
Nici chirurgiczne
W zależności od rodzaju szytej tkanki używane są nici różnej grubości, oznaczanych liczbami - im cieńsza, tym większa liczba (np. 7-0, 6-0, 5-0, ..., 0, 1, itd.). Najcieńsze nici to nici o grubościach 10-0, 11-0 lub jeszcze cieńsze (nici mikrochirurgiczne). Nić jest nawlekana na ucho igły chirurgicznej bądź w nią fabrycznie wtapiana.
Rodzaje niciedytuj
wchłanialne
naturalne (catgut, catgut chromowany)
syntetyczne (jedno- lub wielowłóknowe), wykonane z:
Poliglikolid (założony zwykle około 75% z kwasu poliglikolowego z dodatkiem ok. 25% kaprolaktonu (gdyż czysty glikolid jest zbyt sztywny),
Poliglaktyna 9101, to kopolimer poli(glikolidu-co-L-laktydu) (90/10) złożony z 90% poliglikolidu i 10% polilaktydu (kwasu polimlekowego),
Polidioksanon
niewchłanialne
jednowłóknowe syntetyczne (poliamid, poliester, polipropylen, polifluorek winylidenu)
wielowłóknowe
naturalne (len, jedwab o zmniejszonej ilości serycyny wywołującej odczyny zapalne)
syntetyczne (poliamid, poliester)
metalowe (stal)
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Szew_(chirurgia)
Typy rękawiczek medycznych
Obecnie używa się właściwie wyłącznie rękawiczek jednorazowego użytku. Najczęściej stosowane są niejałowe rękawiczki lateksowe o różnych rozmiarach, od których się jednak odchodzi ze względu na coraz częstsze przypadki alergii. Alternatywą są rękawiczki winylowe oraz nitrylowe.
Rękawice chirurgiczne to sterylny wariant rękawiczek medycznych. Są one profilowane (nieco inaczej wygląda rękawica dla prawej i lewej dłoni) i przechowywane w oddzielnych opakowaniach z ograniczoną datą ważności. Ich zakładanie wymaga pewnych umiejętności, aby nie dotknąć (i potencjalnie nie zakazić) zewnętrznej części rękawiczki. Używa się ich podczas niektórych zabiegów inwazyjnych ? na przykład operacji czy cewnikowania pęcherza.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C4%99kawiczki_medyczne